Alessandro Del Piero | ||
Imię i nazwisko | Alessandro Del Piero | |
Data i miejsce urodzenia |
9 listopada 1974 Conegliano, Włochy | |
Pseudonim | Alex, ADP, Il Capitano, Pinturicchio, Il Fenomeno Vero | |
Pozycja | napastnik | |
Wzrost | 173 cm [1] | |
Waga | 73 kg[2] | |
Informacje klubowe | ||
Obecny klub | Sydney F.C. | |
Numer | 10 | |
Kariera piłkarska1 | ||
---|---|---|
Lata | Klub | M (G) |
1991-1993 1993-2012 2012- |
Padova Juventus Turyn Sydney F.C. |
14 (1) 513 (208) 24 (14) |
Reprezentacja narodowa2 | ||
Lata | Reprezentacja | |
1991 1992-1993 1993-1996 1995-2008 |
Reprezentacja Włoch U-17 Reprezentacja Włoch U-18 Reprezentacja Włoch U-21 Reprezentacja Włoch |
3 (1) 14 (12) 12 (3) 91 (27) |
1 Mecze i gole w lidze aktualne na 05.07.2013 2 Mecze i gole w reprezentacji aktualne na 05.07.2013 |
Alessandro Del Piero (ur. 9 listopada 1974 w Conegliano we Włoszech) – piłkarz Sydney F.C., wielokrotny reprezentant Włoch. Mistrz świata 2006.
Del Piero znajduje się na liście FIFA 100, liście 100 największych piłkarzy wybranych przez Pelé jako część obchodów 100-lecia FIFA. Brazylijska gwiazda Ronaldinho ogłosiła, że Del Piero jest jego idolem[3]. Il Fenomeno Vero znalazł się również na liście UEFA Golden Jubilee Poll, wybieranej przez internautów w 2004 roku. W 2000 roku Alex był najlepiej opłacanym piłkarzem na świecie z wynagrodzeń, premii i reklam[4]. Obecnie Del Piero jest najlepiej opłacanym włoskim piłkarzem[5].
Wraz z trzema nagrodami we Włoszech dla dżentelmeńskiego zachowania[6][7], zdobył również nagrodę Golden Foot, która odnosi się do osobowości i umiejętności gry[8].
Del Piero zazwyczaj gra jako drugi napastnik i okazjonalnie jako gracz pomiędzy linią pomocy a ataku. We Włoszech taka pozycja jest znana jako trequartista. Del Piero chociaż nie jest wysokim zawodnikiem jest bardzo kreatywny w ataku, asystuje przy wielu golach, zdobywając samodzielnie wiele bramek. Mimo to nie gra samolubnie[9]. Jego rzuty wolne bardzo często kończą się golem[10]. Del Piero stał się sławnym poprzez zdobywanie bramek z tzw. "Strefy Del Piero", zbliżając się z lewej strony i zakręcenie obrońców i zdobycie bramki poprzez precyzyjny techniczny strzał na dalszy słupek[11].
Po względem zdobytych bramek, Del Piero cały czas jest rekordzistą w swoim klubie - Juventusie Turyn[12]. 6 kwietnia 2008 roku Alessandro Del Piero został również najczęściej występującym zawodnikiem Juve, wyprzedzając legendę klubu Gaetano Scirea. Jest również na na szóstym miejscu pod względem strzelonych goli w Lidze Mistrzów[13]. W reprezentacji Włoch jest na czwartym miejscu pod względem strzelonych goli ex aequo z Roberto Baggio.
Nie jestem pewny, ale Del Piero naprawdę w ogóle się nie starzeje. | ||
—Diego Armando Maradona[14] |
Kariera klubowa[]
Początki kariery[]
Del Piero jest synem Gino (elektryka) i Bruny (gospodyni domowa). Młody Alex regularnie grał w piłkę na podwórku z trójką swoich przyjaciół: z Nelso, Pierpaolo, i Giovanni-Paolo. Cała czwórka marzyła aby zostać piłkarzami, ostatecznie jedynie Alessandro udała się ta sztuka[15]. Starszy brat Alessanro - Stefano był zawodowym piłkarzem i grał w Sampdorii dopóki nie doznał ciężkiej kontuzji. Cała rodzina mieszkała w wiosce Saccon, niedaleko San Vendemiano. Rodzina Alexa nie miała pieniędzy na podróże za granicę, więc Alex chciał zostać kierowcą ciężarówki, aby zwiedzić świat[16].
Alessandro Del Piero rozpoczął grać w lokalnym klubie San Vendemiano w wieku 7 lat[17], na pozycji bramkarza. Jego matka myślała, że lepiej będzie jeśli będzie grał na bramce, ponieważ złapanie kontuzji na tej pozycji jest mniej prawdopodobne. Jego brat Stefano powiedział kiedyś matce: "Nie widzisz, że Alex jest dobry w ataku?" i od tej pory Alex zaczął grać w ataku[18].
W 1988 roku podczas meczu w San Vendemiano Del Piero został zauważony przez łowców talentów - w wieku 14 lat zaczął grać dla Padova Calcio. Pierwszą szansę w profesjonalnym futbolu dostał w 1991 roku, gdy zagrał w jednym z ligowych meczów Serie B. W tym samym sezonie zagrał łącznie 10 razy i zdobył jedną bramkę.
Juventus Turyn[]
Po dobrym sezonie w Padwie wiele klubów zaczęło go obserwować[19] i o niego zabiegać. Ostatecznie latem 1993 roku przeszedł do Juventusu za 5 milionów funtów i miał zarabiać 150 tys euro na sezon[20], po wcześniejszym odrzuceniu oferty AC Milanu, gdyż sam zawodnik chciał grać w zespole spod Piemontu[21]. Mimo że Giovanni Trapattoni chciał od razu przenieść do pierwszego zespołu, został wprowadzony do Primavery pod opieką Cuccureddu. Del Piero natychmiast stał się liderem młodzieżowej drużyny. Wraz z Fabrizio Cammarata, Christian Manfredini, Lorenzo Squizzi i Jonathan Binotto, poprowadził zespół do wygrania turnieju Viareggio Cup i Primavery.
Jego debiut w Serie A miał miejsce 12 września 1993 roku, zastępując Fabrizio Ravanelli w 74. minucie meczu Foggia - Juventus (1-1), a trzy dni później zadebiutował w europejskich pucharach w 1/32 finału Pucharu UEFA w meczu przeciwko Lokomotiwowi Moskwa. 19 września 1993, tydzień po debiucie w Serie A zdobył Alex zdobył pierwszą bramkę dla Juve. Strzelił ją 80. minucie spotkania z Regginą (4-0 dla Juventusu)[22]. Kolejną bramkę strzelił 13 marca 1994 w meczu przeciwko Genui. 20 marca tego samego roku zdobył swojego pierwszego hat-tricka, w meczu z AC Parmą (4-0 dla Juve)[23].
Alessandro Del Piero w trakcie sezonu 1993/1994 grając w drużynie Primavery i w pierwszym zespole zagrał łącznie w 14 meczach: jedenaście w Serie A, jeden w Pucharze Włoch i dwa w Pucharze UEFA, zdobywając łącznie pięć bramek (co daje średnio jedną bramkę na 70 minut). W trakcie lata 1994 roku Juventus zmienił trochę kierunek rozwoju wraz z nadejściem Giraudo (wiceprezes) i Moggiego (dyrektor generalny). Prezydentem został Vittorio Caissotti di Chiusano, a trenerem Marcello Lippi.
Oświadczenie[]
Lippi dał Alessandro Del Piero szansę zaprezentowania się. W tym czasie Gianluca Vialli był podstawowym napastnikiem, po nim był natomiast Roberto Baggio. Z powodu kontuzji Roberto Baggio, Alessandro Del Piero dostawał wiele szans na grę na pozycji napastnika. Alex w tym sezonie zagrał w 50 spotkaniach i zdobył 10 bramek.
Sezon 1994/1995 Il Fenomeno rozpoczął golem w meczu z Napoli a 4 grudnia przeciwko Fiorentinie zdobył gola na wagę zwycięstwa: Orlando zagrał długie podanie do Alexa (40 metrów), a Del Piero pokonał bramkarza Toldo pięknym lobem. Był to gol na wagę zwycięstwa, Juventus przegrywał 0-2 i gdy Juventus wyrównał Del Piero podwyższył na 3-2[24][25]. Tydzień później strzelił dwie bramki Lazio[26]. 13 września strzelił swoją pierwszą bramkę w europejskich pucharach - w Pucharze UEFA, w meczu przeciwko CSKA Sofia. Mecz zakończył się wynikiem 3-2 dla bułgarskiego zespołu, wynik został jednak anulowany z powodu zachowania Petyra Michtarskiego. Ostatecznym wynikiem był wynik 3-0 dla Juventusu. Drugi sezon Alessandro Del Piero w barwach Juventusu zakończył się 50 występami, 10 golami i pierwszym scudetto w karierze Alexa. W marcu 1995 roku Alessandro zadebiutował w reprezentacji Włoch.
W następnym sezonie Juventus postanowił się bardziej skupić na Roberto Baggio, nie bez obaw ze strony fanów i prasy, którzy uważali, że Alex ma jeszcze wiele do udowodnienia[27]. Po meczu z Avellino w Pucharze Włoch, 13 września 1995 Alessandro zdobył swoją pierwszą bramkę w Lidze Mistrzów w meczu z Borussią Dortmund[28]. W wieku 20 lat otrzymał na swoją koszulkę numer 10 i doprowadził Juventus do zwycięstwa w Lidze Mistrzów. Strzelił 5 goli w 5 meczach. Pod koniec Ligi Mistrzów był królem strzelców z dorobkiem sześciu bramek na koncie i był vice-królem strzelców. W 1995 roku został wybrany najlepszym młodym zawodnikiem roku. W 1996 roku zdobył także swój pierwszy Superpuchar Włoch.
Sezon 1996/1997 rozpoczął decydującą bramką w meczu z Perugią. Dzięki bramce Alessandro zdobytej 20 listopada 1996 w meczu z Manchesterem United, Juventus awansował do ćwierćfinału Ligi Mistrzów. Było to historyczne zwycięstwo, ponieważ żaden włoski zespół nigdy nie wygrał wcześniej na Old Trafford[29].
Jest największym graczem (Alessandro Del Piero), który kiedykolwiek grał przeciwko mnie. I drybluje w niesamowity sposób. | ||
—Gary Neville, kapitan Manchesteru United[30]. |
Jego popularność za granicą wzrosła dzięki zdobyciu 26 listopada 1996 Pucharu Interkontynentalnego, po meczu z mistrzami Ameryki Południowej, River Plate. 23 lutego 1997 roku w meczu przeciwko Fiorentinie zdobył swoją 50 bramkę w Juve[31][32]. Zdobył również m.in. Trofeo Bravo przyznawane przez Guerin Sportivo dla najlepszych najmłodszych piłkarzy w Europie.
W lutym w meczu z Paris Saint-Germain zdobył dwa gole i zaliczył dwie asysty czym Juventus zdobył Superpuchar Europy. Był to już trzecie trofeum międzynarodowe zdobyte w czasie krótszym niż rok. Niedługo później Alessandro Del Piero doznak kontuzji mięśni prawego uda, co wyeliminowało go z gry na około dwa miesiące[33][34]. Gdy Juventus grał w finale Ligi Mistrzów 1996/1997 do przerwy Juventus przegrywał 2-0 (Marcello Lippi wolał trzymać Alessandro na ławce, ponieważ niedawno miał kontuzję[35]). Wpuścił go na boisko po przerwie, kwadrans później Alex zdobył piękną bramkę uderzeniem piętą[36], mimo tej bramki Juventus przegrał 3-1. Po koniec sezonu Del Piero mógł świętować swoje drugie scudetto i osiem bramek w Serie A pomimo urazów mięśni.
Sezon 1997/1998 Juventus rozpoczął wspaniałym zwycięstwem nad Feyenoordem Rotterdam, w którym Alessandro Del Piero zdobył dwie bramki i wyprzedził tym Paolo Rossi pod względem zdobytych bramek w Lidze Mistrzów[37]. 1 października 1997 roku Alessandro Del Piero został autorem wspaniałego gola w meczu z Manchesterem United. Gol został trzecią najszybciej strzeloną bramka w historii Ligi Mistrzów. Strzelił go w ciągu 20 sekund. Po tym golu całe Old Trafford zamilkło, mimo tej bramki Juventus nie wygrał tego meczu (przegrał 3-2)[38]. 21 grudnia 1997 w meczu z Empoli zdobył swojego drugiego hat-tricka w karierze, a 1 kwietnia 1998 roku zaliczył pierwszego swojego hat-tricka w Lidze Mistrzów. 24 kwietnia zdobył decydującą bramkę w Derby d'Italia.
W swoim najlepszym sezonie 1997-1998 grał na najwyższym poziomie, zdobył łącznie 32 gole: 21 w Serie A i 10 w Lidze Mistrzów, której został królem strzelców. Jego dorobek 32 goli w sezonie stanowi drugie miejsce w historii Juventusu pod względem liczby bramek strzelonych w historii (pierwsze miejsce zajmuje Felice Borel z 34 bramkami). Zdobył scudetto, Superpuchar Włoch i doprowadził Juventus do finału Ligi Mistrzów, 5 goli zdobył w fazie grupowej i 5 w pucharowej. W finałowym meczu Ligi Mistrzów z Realem Madryt[39] grał w złym stanie fizycznym spowodowanym przez poprzednie kontuzje[40]. Jest wielce prawdopodobne, że gdyby Juventus wygrał Ligę Mistrzów, Alessandro Del Piero otrzymałby Złotą Piłkę.
Bardzo dobry rok 1998 przyniósł mu nagrodę w postaci Oscara Del Calcio[41].
Kontuzja i zamglenie[]
Sezon 1998/1999 rozpoczął się meczem w ramach Superpucharu Włoch, gdzie Juventus podejmował SS Lazio. Mecz zakończył się zwycięstwem Juventusu, ale już kolejne mecze ligowej Stara Dama przegrywała 1-0 (z Vicenzą i Interem).
Na dzień przed jego urodzinami, 8 listopada 1998 roku, w 92. minucie meczu Udinese - Alex Del Piero doznał poważnej kontuzji lewego kolana[42]. Jak się później okazało zostało uszkodzone więzadło w kolanie co wymagało interwencji chirurgicznej i wyeliminowało go z gry na 9 miesięcy[43]. Łącznie w tym feralnym sezonie zdobył Superpuchar Włoch i wystąpił w 14 meczach, strzelił 3 gole. Kontuzja była dla niego przełomem. Juventus zrezygnował z usług Marcello Lippi po porażce u siebie z AC Parmą i zajęciu 7. miejsca w Serie A. W międzyczasie 29 czerwca 1999 roku po trudnych negocjacjach związanych z prawami wykorzystania wizerunku Alexa[44][45], podpisał kontrakt do 2004 roku i jego pensja wzrosła z 3,5 mld do 10 mld lirów rocznie[46][47].
Del Piero wrócił na boisko w następnym sezonie, gdy trenerem był już Carlo Ancelotti. Juventus nie wystąpił w Lidze Mistrzów z powodu 7. miejsce w Serie A w poprzednim sezonie. Zagrał za to w Pucharze Interto, który wygrał. Wygranie Pucharu Intertoto dało Juve możliwość gry w Pucharze UEFA[48]. Pierwszym meczem Alexa po przerwie był mecz w lecie 1999 roku z FC Rostov, wygrany przez Juventus 5-1. W finale tego pucharu Del Piero zaliczył łącznie cztery asysty: dwie w pierwszym meczu zakończonym wynikiem 2-0, i dwie w rewanżu zakończonym wynikiem 2-2. Asysty te miały wielki wkład w wygraną[49][50]. Łącznie w całym Pucharz Intertoto zaliczył 5 asyst i jedną bramkę. Następnie strzelił jeszcze bramkę w meczu z Omonią Nikozją w Pucharze UEFA. Mimo to, w tym sezonie grał już tak dobrze jak w poprzednich[51]. Prasa mu nie pomagała, głosząc, że jego najlepszy okres w karierze już minął. W całym sezonie udało mu się strzelić 12 goli: 9 w Serie A (z czego 8 ze stałych fragmentów gry) a resztę w pucharach międzynarodowych i pucharach krajowych. Trener Ancelotti był krytykowany z dawanie mu szans[52]. 7 maja 2000 zdobył jedyną bramkę w tym sezonie nie strzeloną ze stałego fragmentu gry, w meczu z Parmą w ramach rozgrywek Serie A[53], w przedostatnim meczu sezonu. W kolejnym meczu Juve grało z AC Perugią, Perugia wygrała i SS Lazio wyprzedziło Juventus jednym punktem w tabeli Serie A.
W sezonie 2000/2001 zdobył bramkę w meczu z Napoli 30 września[54], a następnie po raz kolejny doznał kontuzji mięśni.
18 lutego 2001 w meczu z Bari zdobył piękną bramkę, nie mógł się jednak z niej cieszyć, ponieważ jego ojciec zmarł kilka dni wcześniej[55]. Te wydarzenie było przełomem w jego karierze: jego wysoka forma utrzymała się do końca sezonu i uwierzył we własne umiejętności[56].
Mimo jego dobrej gry w meczu z AS Romą, 5 maja 2001 roku nie udało się jej dogonić i Juventus zajął na koniec sezonu drugie miejsce w tabeli Serie A[57].
Powrót Marcello Lippi i odrodzenie[]
Właśnie pod kierunkiem Marcello Lippi, który powrócił jako trener Juventusu widzieliśmy najlepszego Alessandro Del Piero. W sezonie 2001/2002 strzelił 21 bramek. 26 sierpnia 2001 w meczu z AC Venezia zdobył dwa gole, a jego klubowy kolega David Trezeguet zdobył również dwie bramki. W tym sezonie zdobył swoją 100-tną bramkę. Jego dwie bramki w derbach Turynu nie wystarczyły do zwycięstwa Juventusu. 31 października 2001 w meczu z Celtikiem Glasgow zdobył bramkę numer 27. w europejskich pucharach bijąc rekord Roberto Bettegi.
Ostatni mecz Serie A 2001/2002, słynny 5 maja: Inter Mediolan, który przegrywał 4-2 z Lazio i Juventus, który wygrywał 2-0 z Udinese. Pierwszą bramkę dla Juventusu zdobył Trezeguet, następnie trafił Alessandro Del Piero i jego gol podsumował zdobycie scudetto numer 26 w historii Juventusu. W ciągu tego sezonu Alessandro 16 razy posłał piłkę do bramki przeciwnika. W tym sezonie para Del Piero-Trezeguet była jedną z najbardziej bramkostrzelnych par napastników w Europie. Zdobyli łącznie 40 bramek[58] (24 gole francusko-argentyńskiego napastnika pozwoliły mu wyprzedzić w klasyfikacji króla strzelców Dario Hübnera z 16 bramkami). Del Piero otrzymał również nagrodę Oscar del Calcio 2001 roku jako gracz najbardziej kochany przez fanów.
W sezonie 2002/2003 zdobył jeszcze więcej bramek niż w poprzednim sezonie, łącznie 23 bramki i kilka goli decydujących o wynikach meczy. Początek sezonu był bardzo obfity, 10 bramek w 6 meczach: najpierw dwie bramki w meczu przeciwko AC Parmie w ramach Superpucharu Włoch, 25 sierpnia, następnie dwa gole w pierwszym meczu w Serie A, a tydzień później również dwie bramki, tym razem w meczu z Empoli. W meczu z AS Romą również zdobył dwie bramki. 19 października 2002 w meczu z Interem Mediolan strzelił swoją 131 bramkę czym zrównał się z Pietro Anastasi.
W bezpośredniej konfrontacji z głównym rywalem w walce scudetto AC Milanem, Juventus wygrał u siebie 2-1. Bramki strzelali Del Piero (asystował Di Vaio) a następie Thuram. W meczu Juventus - Brescia Alessandro Del Piero zdobył swoją 100-tną bramkę w rozgrywkach Serie A. W ciągu całego sezonu zdobył 5 bramek w Lidze Mistrzów, a łącznie 23. Bardzo ważną bramką był gol w meczu z Realem Madryt w rozgrywkach Ligi Mistrzów, który odbył się 14 maja 2003[59][60][61]. Po zdobyciu piątego scudetto, po raz pierwszy w Lidze Mistrzów odbył się włoski finał [59], 28 maja Juventus Turyn został pokonany przez AC Milan po rzutach karnych. Alessandro Del Piero strzelił 23 bramki w ciągu sezonu, z czego 14 miało decydujący wpływ na wynik meczu.
W pierwszym meczu Serie A 2003-2004 Alessandro Del Piero zdobył dwie bramki. 18 grudnia w meczy ze Sieną strzelił swoją 150 bramkę w barwach Juventusu i miesiąc później, również w Sienie zaliczył czwarty hat-trick w karierze.
W ciągu sezonu przytrafiały mu się kontuzje, czego wynikiem jest tylko 8 goli i wyeliminowanie Juventusu w fazie pucharowej przez Deportivo La Coruna. Mimo tych niepowodzeń Juventus zdobył Superpuchar Włoch, pokonał AC Milan po rzutach karnych (Del Piero został zastąpiony w 65. minucie przez Di Vaio). Juventus Turyn doszedł również do finału Pucharu Włoch, w półfinale pokonując Inter Mediolan. W finale lepsi okazali się zawodnicy SS Lazio. W przeciągu sezonu Alessandro Del Piero zdobył 14 bramek.
Przybycie Fabio Capello[]
Del Piero zaczął od bramki w meczu z Djurgårdens[62], w eliminacjach do fazy grupowej Ligi Mistrzów 2004/2005. 3 listopada w meczu Bayern Monahcium - Juventus Turyn zdobył jedynego gola, który zadecydował o zwycięstwie turyńskiego klubu[63]. natomiast 9 stycznia w meczu przeciwko Livorno zdobył swoją 163 bramkę i wyprzedził Felice Borela w klasyfikacji strzelców Juventusu Turyn[64]. 30 stycznia wyprzedził kolejnego piłkarza, tym razem Omara Sivoriego, zdobywając bramkę numer 167 w meczu przeciwko Atalancie[65].
Najważniejszymi wydarzeniami w sezonie 2004/2005 było przybycie Ibrahimovic i Fabio Capello[66], który to jako piłkarz miał duże umiejętności techniczne[67][68][69]
W tym sezonie Alessandro udało się strzelić 14 bramek w Serie A i zaliczyć wiele asyst[70]. 8 maja 2005 asystował przy jedynej bramce strzelonej przez Trézéguet[71]. Zdobył trzy bramki w Lidze Mistrzów, kończąc sezon z łącznym dorobkiem 17 bramek. 29 maja w Cagliari strzelił bramkę otwierającą wynik spotkania w Cagliari. W tym samym sezonie zdobył scudetto (które zostało później odebrane[72]). W X wydaniu "Premio San Siro Gentleman per la Stagione 2005" zdobył nagrodę specjalną USSI Narodowego Piłkarza Dżentelmena[73].
Z początku sezonu 2005-2006 w meczu Juventus - Ascoli rozegranego w Messynie Alessandro Del Piero zdobył decydującego gola. 6 listopada 2005 roku zdobył swoją 178 bramkę czym wyprzedził Roberto Bettegę. Po meczach w Champions League i kilku meczach ligowych zdobył 182 bramkę i zrównał się z Giampiero Bonipertim. W dniu 10 stycznia 2006 po swoim piątym hat-tricku w karierze w meczy z Fiorentiną w I rundzie Pucharu Włoch, wyprzedził Giampiero Bonipertiego i został najlepszym strzelem Juventusu Turyn w historii[74]. Zdobył również decydującego gola w meczu z Regginą, zdobył również dwie bramki w 1/4 finału Pucharu Włoch z AS Romą. Po sezonie wybuchł skandal we włoskiej piłce nożnej.
Strzelił 20 bramek z czego 12 w Serie A z czego jedna padła z niezapomnianego rzutu wolnego w meczu z Interem Mediolan[75][76], bramka ta rozpoczęła walkę Juventusu o scudetto. Zdobył również 3 bramki w Lidze Mistrzów i 5 w Pucharze Włoch, w którym został królem strzelców.
7 maja 2006 po zakończeniu meczu Juventus - Palermo, Del Piero został wyróżniony nagrodą dla Premio San Siro Gentleman 2006 Serie A TIM oraz Coppa d'Argento Premio Speciale Gentleman 2006. Są to najbardziej prestiżowe nagrody wydawane przez prezydenta Włoch Carlo Azeglio Ciampi[77]
Selekcjoner reprezentacji Włoch miał wątpliwości z powodu dobrej gry pozostałych napastników zespołu[78], mimo to trener powołał go z powodu m.in. równej gry przez ostatnie dwa lata i zdobycie przeszło 37 goli w Juventusie Turyn.
Spadek do Serie B i przybycie Deschampsa[]
Po degradacji Juventusu do Serie B i ukaranie go jeszcze 17 punktami karnymi[79] z powodu Afery Calciopoli kilku graczy opuściło Juventus. Alessandro Del Piero postanowił jednak pozostać wietny klubowi.
Juventus rozpoczął kolejny sezon meczem 23 sierpnia w drugiej rundzie Pucharu Włoch z Ceseną. Zaledwie 10 sekund po wejściu Alessandro Del Piero na boisku zdobył gola[80]. Powtórzył to w kolejnej rundzie w meczu z Napoli, ale jego dwie bramki nie wystarczyły do przejścia Juventusu do kolejnej rundy[81].
Trzynaście lat po ostatnim doświadczeniu z Padwy, 9 września 2006 Juventus Turyn rozegrał pierwszy mecz w Serie B gdzie zagrał z Rimini. Siedem dni później w sobotę 16 września Alex rozegrał swój 500 mecz w oficjalnych meczach: 486 w Juventusie Turyn i 14 w Padwie. Przy okazji zdobył swoją pierwszą bramkę w sezonie 2006/2007, ostatecznie Juventus wygrał spotkanie z Vicenzą. Po tym zwycięstwie Juventus cały czas piął się w tabeli Serie B[82].
6 grudnia 2006 otrzymał Oficjalny Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[83], który jest przyznawany osobie która poprzez swoje odpowiedzialne i spokojne zachowanie bagatelizuje klęski[84].
20 stycznia 2007, na mecz Juventus Turyn - Bari przybyły dawne gwiazdy Juventusu (tylko Gaetano Scirea i Giuseppe Furino nie mogli dotrzeć) by świętować występ numer 500. Alessandro Del Piero w barwach Juventusu. Mecz zakończył się wynikiem 4-2 dla Juventusu, Alex zdobył jedną bramkę i asystował przy golach Trezeguet i Nedveda[85]. Dostał również pamiątkową tablicę i FIATA 500 idealnie pasującego do tej okazji[86]. 25 lutego zdobył również nagrodę Telegatto 2007[87].
17 lutego 2007 w meczu przeciwko Crotone zaliczył hat-tricka a 15 dni później powtórzył te osiągnięcie tym razem z Piancenzą. 19 maja 2007 został bohaterem meczu Crotone - Juventus gdzie zdobył dwie bramki. Po tym meczu Juventus miał już zapewniony awans do Serie A[88]. Pod koniec rozgrywek Del Piero miał na koncie 20 bramek i został królem strzelców Serie B.
Powrót do Serie A pod kierownictwem Claudio Ranieri[]
Juventus rozpoczął swoją batalię w Serie A meczem z Livorno, wygrywając go 5-1. Alessandro Del Piero pierwszą bramkę zdobył tydzień później w meczu z Cagliari. 3 września otrzymał nagrodę Golden Foot wyprzedzając m.in. Roberto Carlosa i Davida Beckhama[89]. 15 października podpisał nowy kontrakt wiążący go z klubem do 2010 roku, zmniejszyły mu się również zarobki z 4 mln € do 3,5 mln €[90].
25 listopada 2007 w meczu z Palermo zdobył dwie bramki w meczu wygranym przez Juventus 5-0. 15 grudnia w meczu z Lazio powtórzył to osiągnięcie. Oprócz niego strzelał Trezeguet a mecz zakończył się wynikiem 2-3 dla Juventusu. W meczu z Catanią uratował Juventus od porażki strzelając bramkę z rzutu karnego. 22 marca natomiast w derbach Włoch wyrównał wynik Gaetano Scirea osiągając 552 występy w barwach Juve[91], natomiast 6 kwietnia zagrał po raz 553. W tym spotkaniu strzelił dwie bramki, które okazały się bezużyteczne, ponieważ Juventus przegrał 3-2 z Palermo[92]. 12 kwietnia zdobył jedną bramkę w Mediolanie otwierając wynik, do zwycięstwa 3-2. Osiem dni później zaliczył kolejnego hat-tricka, tym razem w meczu z Atalantą. Był to jego ósmy hat-trick w karierze.
Po ostatnim meczu Serie A rozegranym z Sampdorią, 17 maja powiedział, że chciałby zostać królem strzelców razem z David Trézéguet[93]. Pierwszą bramkę zdobył Alessandro Del Piero, następnie strzelił David Trézéguet z karnego. W drugiej połowie rzut karny wykonał Del Piero i został samotnym królem strzelców (miał na koncie jedną bramkę więcej niż David Trezeguet)[94].
Podczas okresu przygotowawczego do sezonu 2008/2009 Juventus brał udział w tourne po Anglii. Zagrał w Emirates Cup z Hamburgiem i Arsenalem oraz Manchesterem United. Po koniec meczu Alessandro Del Piero dostał oklaski od około 70 tys. kibiców na Old Trafford[38].
Powrót do Ligi Mistrzów i walka o scudetto[]
W sezonie 2008/2009 Juventus powrócił do rozgrywek Ligi Mistrzów po ponad dwuletniej nieobecności. Zaczął od 3. rundy kwalifikacyjnej. 13 sierpnia u siebie podejmował słowacki zespół Artmedia Pertżalka, Del Piero strzelił w tym meczu jedną bramkę[95]. 17 września 2008 w pierwszym meczu fazy grupowej przeciwko drużynie Zenit Sankt Petersburg, Del Piero zagwarantował zwycięstwo Juve piękną bramką z rzutu wolnego strzelonego z 38 metrów[96][97]. 21 października otworzył wynik meczu z Realem Madryt, wynik ustalił Amauri[98], a w rewanżu na Santiago Bernabéu strzelił dwie bramki i był bardzo bliski zdobycia trzeciej. Przez ten wyczyn Juventus Turyn stał się pierwszym zespołem, który wygrał na Santiago Bernabéu[99]. Po zakończeniu spotkania otrzymał od kibiców owację na stojąco[100].
9 listopada w dniu swoich urodzin w meczu z Chievo Werona, zdobył bramkę z rzutu wolnego, po meczu otrzymał znowu owację na stojąco. 29 listopada w meczu Juventus - Reggina w ramach 14 kolejki Serie A zdobył swoją 250 bramkę w barwach Juve. Strzelił ją z rzutu karnego, ostatecznie Juvetus wygrał 4-0[101]. Po koniec 2008 roku został najlepszym włoskim sportowcem wg. Tg1[102]. Rok 2008 był jednym z jego najlepszym lat, w 20 meczach Serie A zdobył 28 bramek[103][104]. 10 stycznia 2009 został nagrodzony Oscarem Del Calcio, dla najlepszego strzelca 2008 roku[105].
10 marca 2009 Juventus został wyeliminowany z rozgrywek Ligi Mistrzów przez angielską Chelsea. Odpadł po dwumeczy: w pierwszym meczu przegrywając na wyjeździe 1-0, a u siebie remisując 2-2[106]. Del Piero zakończył grę w Lidze Mistrzów 2008/2009 z dorobkiem 5 goli[107] i 9 występami (6 goli biorąc pod uwagę jeszcze fazę kwalifikacyjną). Do tej pory Alex zdobył 9 bramek w fazie pucharowej, 33 w grupowej i 2 w rundzie kwalifikacyjnej.
10 maja w trakcie meczu z AC Milanem, Del Piero wystąpił w barwach Juve po raz 600-tny[108], a tydzień później 17 maja zaliczył 397 występ w barwach Juve w Serie A wyrównując rekord Gaetano Scirea. W 37. kolejce Serie A w meczu z AC Sieną, strzelił dwie bramki i asystował przy bramce Marchisio.
17 lipca podpisał kontrakt wiążący go z Juventusem do 2011 roku[109].
Nadejście Ferrary i ambicje na sezon 2009-2010[]
Ze względu na kontuzję lewego uda, doznanej w sierpniu, Del Piero musiał pauzować 6 tygodni. W Serie A zadebiutował 27 września w meczu przeciwko Bolonii (1-1). Zagrał 8 minut czym zaliczył swój 400 występ w Serie A[110][111]. Alessandro Del Piero doznał ponownie kontuzji mięśni w lewym udzie tak samo jak poprzednio 1 października 2009, podczas treningu[112]. 12 listopada 2009 otrzymał nagrodę "Premio Internazionale Sport e Civiltà - Ambasciotare dello Sport". 14 marca 2010 Alessandro del Piero zdobył bramkę numer 300 i 300 w meczu ze Sieną, strzelając je w 2 i 17 minucie. Nieudany dla Juventusu sezon 2009/10 Alex zakończył z 29 występami i 11 bramkami (najlepszy strzelec Juve sezonu).
Koniec przygody z Juventusem i przeprowadzka do Australii[]
Sezon 2011-2012 był ostatnim w wykonaniu Alessandro Del Piero w Juventusie. Klub nie przedłużył jego kontraktu, który wygasł 30 czerwca. Przez wakacje, wiele klubów próbowało ściągnąć do siebie Alexa, ostatecznie wylądował w Sydney F.C. gdzie w pierwszym sezonie z tym klubem zdobył 14 bramek w 24 meczach.
Podsumowanie[]
Z turyńskim klubem zdobył: mistrzostwo Włoch siedem razy (1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2005, 2006[113]), puchar Ligi Mistrzów (1996) i Puchar Toyoty (1996). Jego najlepszym sezonem był sezon 1997/1998, gdzie zdobył 21 bramek w Serie A, 10 bramek w Lidze Mistrzów i dzięki jemu rzutowi wolnemu w meczu przeciwko Monako Juve awansowało do półfinałów. Jego gol w finale Ligi Mistrzów 1997 nie wystarczył do zdobycia tego trofeum (Juve przegrało 3-1 z Borussią Dortmund).
Jego pseudonim Pinturicchio, został nadany przez Gianniego Agneliego. Inny pseudonim Il Fenomeno Vero[114] został nadany przez fanów, The Real Phenomenon to porównanie z Ronaldo, a pseudonim Il Fenomeno został nadany przez kibiców Interu Mediolan.
Jedną z najważniejszych cech Alessandro Del Piero jest jego wszechstronność, co pozwala mu grać w wielu wariantach ataku. Gdy rozpoczynał karierę w Juve grał jako typowy napastnik, później zaczął grać jako drugi napastnik. Był również ustawiany jako rozgrywający na środku, pomiędzy linią pomocy i ataku. Gdy trenerem Juve był Marcello Lippi Del Piero grał w "trójzębie", razem z Gianlucą Vialli i Fabrizio Ravanellim. Później miejsce tych dwóch graczy zajęli Zinédine Zidane i Filippo Inzaghi. W drugiej połowie 2001 roku, po zmianie sposobu gry Zidane został zastąpiony przez Pavla Nedvěda, a Filippo Inzaghi przez Davida Trézéguet.
Del Piero jest obecnie najlepszym strzelcem Juventusu. Zdobył 262 gole we wszystkich oficjalnych meczach. Wystąpił w Juventusie już ponad 600 razy, bijąc rekord Gaetano Scirei (Gaetano ma na koncie 552 występy). Alessandro jest cały czas głównym zawodnikiem formacji ofensywnej.
Reprezentacja Włoch[]
Del Piero obecnie jest czwartym zawodnikiem pod względem zdobytych bramek w reprezentacji. Jego pierwszym większym turniejem było Euro 1996, gdzie zagrał pierwszą połowę spotkania i zszedł z boiska w przerwie meczu. Del Piero konkurował z Roberto Baggio o miejsce na MŚ-1998, ostatecznie na mistrzostwa pojechał Roberto Baggio. W finale ME-2000 Del Piero zmarnował dwie dobre okazje w meczu pomiędzy Włochami a Francją.
Del Piero wrócił na arenę międzynarodową w czasie MŚ-2002, po sezonie w którym Juventus zdobył scudetto[115]. Zdobył decydującą bramkę w meczu z Węgrami i zapewnił udział Azzurrim w finałach[116]. Zdobył bramkę na mistrzostwach w meczu z Meksykiem, gol Del Piero zapewnił awans reprezentacji Włoch do 1/8 finału. W kolejnej rundzie Włochy odpadły po kontrowersyjnym meczu z Koreą Południową[117].
Po Euro-2004 Marcello Lippi został zastąpiony przez Fabio Capello. Capello nie był przekonany do umiejętności Del Piero i często zamiast niego wystawiał Zlatana Ibrahimovića. Ale gdy Juventus zdobył 28 tytuł mistrzowski, a Del Piero zdobył 14 bramek sytuacja ta zaczęła się zmieniać.
Del Piero rozpoczął MŚ-2006 meczem z Australią w 1/8 finału. Mecz zakończył się zwycięstwem Włochów 1-0. 4 lipca Del Piero wszedł na boisku w meczu z Niemcami w półfinale MŚ. W przedostatniej minucie dogrywki zdobył bramkę. W finale w meczu przeciwko Francji, Del Piero dobrze wykonał rzut karny i przyczynił się do zwycięstwa Włochów[118]. Po turnieju przyznał, że zwycięstwo w mistrzostwach świata to było jego marzenie z dzieciństwa[119].
W 2008 roku Del Piero był kapitanem drużyny narodowej 7 razy (w tym MŚ-2006 i Euro-2008). W tym czasie grał z numerem 10 na koszulce, ale potem oddał go Francesco Totti i przeszedł na numer 7 (miał taki numer na początku kariery). 7 maja dostał powołanie na Euro-2008 i stał się drugim włoskim piłkarzem, który wystąpił w 7 ważnych turniejach międzynarodowych. Wystąpił na ME: 1996, 2000, 2004, 2008, MŚ: 1998, 2002, 2006.
Del Piero został powołany na mistrzostwa jako zawodnik rezerwowy. Po raz pierwszy na mistrzostwach zagrał w meczu z Holandią i nie zapobiegł porażce Włochów 3-0. Mecz z Rumunią rozpoczął z opaską kapitana. Włochy ostatecznie awansowany do fazy pucharowej z drugiego miejsca, wyprzedzając zespoły Rumunii i Francji. W ćwierćfinale w meczu przeciwko Hiszpanii Del Piero wszedł na boisko w czasie dogrywki, dogrywka również nie wyłoniła zwycięzcy, więc odbyła się seria rzutów karnych w której górą byli piłkarze Hiszpanii i wygrali 4-2. 20 sierpnia 2008 Alessandro Del Piero zagrał dla reprezentacji po raz 90. Ostatnim meczem, w którym do tej pory wystąpił był mecz kwalifikacji do MŚ-2010 z reprezentacją Gruzji.
4 lipca 2006 21:00 |
Niemcy | 0 — 2[120] | Włochy | Signal Iduna Park Dortmund Sędzia: Benito Archundia Widzów: 65 000 |
raport |
Grosso 119' Del Piero 120+1' |
Życie prywatne[]
Del Piero jest mężem Sonii Amorous, są razem od 1999 roku, ożenili się w 2005[121]. W lipcu 2007 para ogłosiła, że spodziewa się dziecka[121]. 22 października 2002, Sonia o 0:22 w szpitalu Sant'Anna w Turynie urodziła syna[122][123]. 14 lutego 2009 Sonia Amoruso ogłosiła, że po raz drugi spodziewa się dziecka[124]. 4 maja 2009 na świat przyszła córka Dorotea[125].
Del Piero wykorzystywał swoją sławę do wspierania badań nad rakiem, za swoje zaangażowanie otrzymał nagrodę Associazione Italiana per la Ricerca sul Cancro przyznawaną przez organizację "Uwierz w badania" 26 listopada 2006[126]
Gdy ogień olimpijski przybył do Turynu, Alessandro Del Piero przewodził tej grupie[127]. Del Piero interesuje się również innymi sportami oprócz piłki nożnej, szczególnie koszykówką i kolarstwem[128][129].
Alessandro Del Piero interesuje się również muzyką. Sam nagrał kilka własnych utworów[130]. Wraz z Marco Materazzi, Del Piero wystąpił na scenie razem z zespołem Rolling Stones, krótko po zwycięstwie w Mistrzostwach Świata 2006[131]. Alessandro jest również przyjacielem byłego członka zespołu Oasis brata Noel Gallaghera obecnego lidera zespołu Liam Gallagher.
9 lutego 2009 ogłoszono, że Del Piero pozwał serwis społecznościowy Facebook za dużą liczbę fałszywych profili z jego nazwiskiem i linków na tych profilach do stron neonazistów. Del Piero stwierdził również, że nigdy nie miał konta na Facebooku[132].
Del Piero jest przyjacielem Fabio Cannavaro, Pavla Nedveda, Zinedine Zidane i Gianluki Zambrotty. Jego przyjacielem jest również zawodnik reprezentacji Włoch i ikona AS Romy - Francesco Totti.
W telewizji Del Piero nie jest znany tylko z występów w meczach, ale również z reklam. Ma kontrakt z niemieckim producentem sprzętu sportowego Adidas, włoskim producentem samochodów Fiat i japońską firmą Suzuki.
Del Piero wystąpił na okładce gry EA Sports: FIFA Football 2004, wraz z Thierry Henry i Ronaldinho. Del Piero miał również wystąpić na okładce gry Pro Evolution Soccer 2010 razem z Lionelem Messi. Ostatecznie zamiast Del Piero wystąpił Fernando Torres[133][134].
Statystyki[]
Kluby[]
- Ostatnia aktualizacja: 28 maja 2010.
Klub | Sezon | Serie A | Puchary narodowe * | Puchary międzynarodowe ** | Łącznie | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | Występy | Gole | ||
Calcio Padova Włochy |
Sezon 1991-92 | 4 | 0 | - | - | - | - | 4 | 0 |
Sezon 1992-93 | 10 | 1 | - | - | - | - | 10 | 1 | |
Łącznie | 14 | 1 | - | - | - | - | 14 | 1 | |
Juventus FC Włochy | |||||||||
Sezon 1993-94 | 11 | 5 | 1 | 0 | 2 | 0 | 14 | 5 | |
Sezon 1994-95 | 29 | 8 | 10 | 1 | 11 | 1 | 50 | 10 | |
Sezon 1995-96 | 29 | 6 | 3 | 1 | 11 | 6 | 43 | 13 | |
Sezon 1996-97 | 22 | 8 | 4 | 0 | 9 | 7 | 35 | 15 | |
Sezon 1997-98 | 32 | 21 | 5 | 1 | 10 | 10 | 47 | 32 | |
Sezon 1998-99 | 8 | 2 | 2 | 1 | 4 | 0 | 14 | 3 | |
Sezon 1999-00 | 34 | 9 | 2 | 1 | 9 | 2 | 45 | 12 | |
Sezon 2000-01 | 25 | 9 | 2 | 0 | 6 | 0 | 33 | 9 | |
Sezon 2001-02 | 32 | 16 | 4 | 1 | 10 | 4 | 46 | 21 | |
Sezon 2002-03 | 24 | 16 | 1 | 2 | 13 | 5 | 38 | 23 | |
Sezon 2003-04 | 22 | 8 | 5 | 3 | 4 | 3 | 31 | 14 | |
Sezon 2004-05 | 30 | 14 | 1 | 0 | 10 | 3 | 41 | 17 | |
Sezon 2005-06 | 33 | 12 | 5 | 5 | 7 | 3 | 45 | 20 | |
Sezon 2006-07 | 35 | 20 | 2 | 3 | - | - | 37 | 23 | |
Sezon 2007-08 | 37 | 21 | 4 | 3 | - | - | 41 | 24 | |
Sezon 2008-09 | 31 | 13 | 3 | 2 | 9 | 6 | 43 | 21 | |
Sezon 2009-10 | 23 | 9 | 1 | 2 | 5 | 0 | 31 | 11 | |
Łącznie | 457 | 197 | 55 | 26 | 120 | 50 | 632 | 273 | |
Łącznie w karierze | 471 | 198 | 55 | 26 | 120 | 50 | 646 | 274 |
- (*) Puchar Włoch i Superpuchar Włoch
- (**) Liga Mistrzów, Puchar UEFA/Liga Europejska, Puchar Intertoto, Superpuchar Europu i Puchar Interkontynentalny
Reprezentacja[]
- Ostatnia aktualizacja: 30 grudnia 2009.
Data | Miasto | Gospodarz | Wynik | Gość | Rozgrywki | Gole |
---|---|---|---|---|---|---|
25/03/1995 | Salerno | Włochy | 4-1 | Estonia | Eliminacje do Euro 1996 | - |
19/06/1995 | Lozanna | Szwajcaria | 0-1 | Włochy | Stulecie federacji | - |
21/06/1995 | Zurych | Włochy | 0-1 | Niemcy | Stulecie federacji | - |
06/09/1995 | Udine | Włochy | 1-0 | Słowenia | Eliminacje do Euro 1996 | - |
08/10/1995 | Split | Chorwacja | 1-1 | Włochy | Eliminacje do Euro 1996 | - |
11/11/1995 | Bari | Włochy | 3-1 | Ukraina | Eliminacje do Euro 1996 | - |
15/11/1995 | Reggio Emilia | Włochy | 4-0 | Litwa | Eliminacje do Euro 1996 | 1 |
24/01/1996 | Terni | Włochy | 3-0 | Walia | Sparing | 1 |
29/05/1996 | Cremona | Włochy | 2-2 | Belgia | Sparing | 1 |
01/06/1996 | Budapest | Węgry | 0-2 | Włochy | Sparing | - |
11/06/1996 | Liverpool | Rosja | 1-2 | Włochy | Euro 1996 | - |
22/01/1997 | Palermo | Włochy | 2-0 | Irlandia Północna | Sparing | 1 |
08/06/1997 | Lyon | Włochy | 3-3 | Brazylia | Tournoi de France | 2 |
11/06/1997 | Paryż | Włochy | 2-2 | Francja | Tournoi de France | 1 |
11/10/1997 | Rzym | Włochy | 0-0 | Anglia | Eliminacje do MŚ-1998 | - |
29/10/1997 | Moskwa | Rosja | 1-1 | Włochy | Eliminacje do MŚ-1998 | - |
15/11/1997 | Napoli | Włochy | 1-0 | Rosja | Eliminacje do MŚ-1998 | - |
28/01/1998 | Catania | Włochy | 3-0 | Słowacja | Sparing | 1 |
22/04/1998 | Parma | Włochy | 3-1 | Paragwaj | Sparing | - |
17/06/1998 | Montpellier | Włochy | 3-0 | Kamerun | MŚ-1998 | - |
23/06/1998 | Saint-Denis | Włochy | 2-1 | Austria | MŚ-1998 | - |
27/06/1998 | Marsylia | Włochy | 1-0 | Norwegia | MŚ-1998 | - |
03/07/1998 | Paryż | Włochy | 3-4 | Francja | MŚ-1998 | - |
05/09/1998 | Liverpool | Walia | 0-2 | Włochy | Eliminacje do Euro-2000 | - |
10/10/1998 | Udine | Włochy | 2-0 | Szwajcaria | Eliminacje do Euro-2000 | 2 |
09/10/1999 | Mińsk | Białoruś | 0-0 | Włochy | Eliminacje do Euro-2000 | |
13/11/1999 | Lecce | Włochy | 1-3 | Belgia | Sparing | - |
23/02/2000 | Palermo | Włochy | 1-0 | Szwecja | Sparing | 1 |
29/03/2000 | Barcelona | Hiszpania | 2-0 | Włochy | Sparing | - |
03/06/2000 | Oslo | Norwegia | 1-0 | Włochy | Sparing | - |
11/06/2000 | Arnhem | Turcja | 1-2 | Włochy | Euro-2000 | - |
14/06/2000 | Bruksela | Włochy | 2-0 | Belgia | Euro-2000 | - |
19/06/2000 | Eindhoven | Włochy | 2-1 | Szwajcaria | Euro-2000 | - |
24/06/2000 | Bruksela | Włochy | 2-0 | Rumunia | Euro-2000 | - |
29/06/2000 | Amsterdam | Włochy | 3-1 | Holandia | Euro-2000 | - |
02/07/2000 | Rotterdam | Francja | 2-1 | Włochy | Euro-2000 | - |
03/09/2000 | Budapeszt | Węgry | 2-2 | Włochy | Eliminacje do MŚ-2002 | - |
07/10/2000 | Mediolan | Włochy | 3-0 | Rumunia | Eliminacje do MŚ-2002 | - |
11/10/2000 | Ancona | Włochy | 2-0 | Gruzja | Eliminacje do MŚ-2002 | 2 |
15/11/2000 | Turyn | Włochy | 1-0 | Anglia | Sparing | - |
24/03/2001 | Bukareszt | Rumunia | 0-2 | Włochy | Eliminacje do MŚ-2002 | - |
28/03/2001 | Triest | Włochy | 4-0 | Litwa | Eliminacje do MŚ-2002 | 2 |
02/06/2001 | Tbilisi | Gruzja | 1-2 | Włochy | Eliminacje do MŚ-2002 | - |
01/09/2001 | Kaunas | Litwa | 0-0 | Włochy | Eliminacje do MŚ-2002 | - |
06/10/2001 | Parma | Włochy | 1-0 | Węgry | Eliminacje do MŚ-2002 | 1 |
07/11/2001 | Saitama | Japonia | 1-1 | Włochy | Sparing | - |
13/02/2002 | Catania | Włochy | 1-0 | USA | Sparing | 1 |
17/04/2002 | Mediolan | Włochy | 1-1 | Urugwaj | Sparing | - |
18/05/2002 | Praga | Czechy | 1-0 | Włochy | Sparing | - |
03/06/2002 | Sapporo | Włochy | 2-0 | Ekwador | MŚ-2002 | - |
13/06/2002 | Ōita | Włochy | 1-1 | Meksyk | MŚ-2002 | 1 |
18/06/2002 | Daejeon | Włochy | 1-2 | Korea Południowa | MŚ-2002 | - |
21/08/2002 | Triest | Włochy | 0-1 | Słowenia | Sparing | - |
07/09/2002 | Baku | Azerbejdżan | 0-2 | Włochy | Eliminacje do Euro-2004 | 1 |
12/10/2002 | Napoli | Włochy | 1-1 | Serbia i Czarnogóra | Eliminacje do Euro-2004 | 1 |
16/10/2002 | Cardiff | Walia | 2-1 | Włochy | Eliminacje do Euro-2004 | 1 |
20/11/2002 | Pescara | Włochy | 1-1 | Turcja | Sparing | - |
11/06/2003 | Helsinki | Finlandia | 0-2 | Włochy | Eliminacje do Euro-2004 | 1 |
20/08/2003 | Stuttgart | Niemcy | 0-1 | Włochy | Sparing | - |
06/09/2003 | Mediolan | Włochy | 4-0 | Walia | Eliminacje do Euro-2004 | 1 |
10/09/2003 | Belgrad | Serbia i Czarnogóra | 1-1 | Włochy | Eliminacje do Euro-2004 | - |
18/02/2004 | Palermo | Włochy | 2-2 | Czechy | Sparing | - |
30/05/2004 | Tunis | Tunezja | 0-4 | Włochy | Sparing | - |
14/06/2004 | Guimarães | Dania | 0-0 | Włochy | Euro 2004 | - |
18/06/2004 | Porto | Włochy | 1-1 | Szwecja | Euro 2004 | - |
22/06/2004 | Guimarães | Włochy | 2-1 | Bułgaria | Euro 2004 | - |
08/09/2004 | Chisinau | Mołdawia | 0-1 | Włochy | Eliminacje do MŚ-2006 | 1 |
17/08/2005 | Dublin | Irlandia | 1-2 | Włochy | Sparing | - |
12/10/2005 | Lecce | Włochy | 2-1 | Mołdawia | Eliminacje do MŚ-2006 | - |
12/11/2005 | Amsterdam | Holandia | 1-3 | Włochy | Sparing | - |
16/11/2005 | Genewa | Włochy | 1-1 | Wybrzeże Kości Słoniowej | Sparing | - |
01/03/2006 | Florencja | Włochy | 4-1 | Niemcy | Sparing | 1 |
31/05/2006 | Genewa | Szwajcaria | 1-1 | Włochy | Sparing | - |
02/06/2006 | Lozanna | Włochy | 0-0 | Ukraina | Sparing | - |
12/06/2006 | Hanover | Włochy | 2-0 | Ghana | MŚ-2006 | - |
17/06/2006 | Kaiserslautern | Włochy | 1-1 | USA | MŚ-2006 | - |
26/06/2006 | Kaiserslautern | Włochy | 1-0 | Australia | MŚ-2006 | - |
04/07/2006 | Dortmund | Niemcy | 0-2 | Włochy | MŚ-2006 | 1 |
09/07/2006 | Berlin | Włochy | 1-1 5-3 |
Francja | MŚ-2006 | - |
07/10/2006 | Rzym | Włochy | 2-0 | Ukraina | Eliminacje do Euro-2008 | - |
28/03/2007 | Bari | Włochy | 2-0 | Estonia | Eliminacje do Euro-2008 | - |
02/06/2007 | Tórshavn | Wyspy Owcze | 1-2 | Włochy | Eliminacje do Euro-2008 | - |
06/06/2007 | Kaunas | Litwa | 0-2 | Włochy | Eliminacje do Euro-2008 | - |
22/08/2007 | Budapeszt | Węgry | 3-1 | Włochy | Sparing | - |
08/09/2007 | Mediolan | Włochy | 0-0 | Francja | Eliminacje do Euro-2008 | - |
30/05/2008 | Florencja | Włochy | 3-1 | Belgia | Sparing | - |
09/06/2008 | Berno | Holandia | 3-0 | Włochy | Euro-2008 | - |
13/06/2008 | Zurych | Włochy | 1-1 | Rumunia | Euro-2008 | - |
22/06/2008 | Wiedeń | Hiszpania | 0-0 4-2 |
Włochy | Euro-2008 | - |
20/08/2008 | Niza | Włochy | 2-2 | Austria | Sparing | - |
10/09/2008 | Udine | Włochy | 2-0 | Gruzja | Eliminacje do MŚ-2010 | - |
Łącznie | Występy | 91 | Gole | 27 |
Podsumowanie statystyk[]
- Ostatnia aktualizacja: 28 maja 2010.
Mecze | Gole | Ratio | |
---|---|---|---|
Serie A | 457 | 197 | 0,43 |
Serie B | 49 | 21 | 0,43 |
Puchary Narodowe | 54 | 24 | 0,44 |
Puchary Międzynarodowe | 118 | 50 | 0,42 |
Reprezentacja Włoch | 91 | 27 | 0,30 |
ŁĄCZNIE | 769 | 319 | 0,4 |
Osiągnięcia[]
- Mistrz Włoch: 1994/95, 1996/97, 1997/98, 2001/02, 2002/03, 2004/2005(Odebrane), 2005/2006(Odebrane)
- Puchar Włoch: 1994/95
- Superpuchar Włoch: 1995, 1997, 2002, 2003
- Mistrz Serie B: 2006-07
- Liga Mistrzów: 1995-96
- Liga Mistrzów (2 miejsce): 1996/97, 1997/98, 2002/03
- Superpuchar Europy: 1996
- Puchar Interkontynentalny: 1996
- Puchar Intertoto: 1999
- Viareggio Cup: 1994
- Mistrzostwo Europy do lat 21: 1994, 1996
- Mistrzostwo Świata: 2006
Indywidualne[]
- Najlepszy młody gracz w Europie (Bravo Award): 1996
- Piłkarz roku we Włoszech: 1998
- Najlepszy strzelec Ligi Mistrzów: 1997/1998
- FIFA 100 (lista stu najlepszych piłkarzy wszech czasów utworzona przez Pelé)
- Najlepszy strzelec Pucharu Włoch: 2006
- Golden Foot (Złota Stopa): 2007
- Najlepszy strzelec Serie B: 2007
- Najlepszy strzelec Serie A: 2008
- Nagroda imienia Gaetano Scirei: 2008
- Najlepszy napastnik Ligi Mistrzów ostatniego 10-lecia
- Najlepszy strzelec w historii Juventusu
- Najwięcej występów w historii Juventusu
Odznaczenia[]
- Kawaler Orderu Zasługi Republiki Włoskiej: 2000[135]
- Oficjalny Orderu Zasługi Republiki Włoskiej: 2006[136]
Cytaty[]
Atrybuty[]
- Del Piero jest znany z poczucia humoru. Kiedyś żartował, że jeśli Lippi nie powoła go na Mistrzostwa Świata w Niemczech, to on "pojedzie tam jego samochodem i zatopi jego cholerną łódź[137]".
- Alex jest silnie związany z fanami Juventusu, raz oświadczając "Jestem dumny z tego, że jestem Juventino, ale tak naprawdę jestem małą częścią tej biało-czarnej flagi, która rośnie z roku na rok. Aby kontynuować te wzrastanie, musimy być jednością[138]."
- W czasie afery Calciopoli: "Prawdziwy dżentelmen nie opuszcza swojej damy." (Un vero cavaliere non lascia mai una signora)[139].
O Alessandro Del Piero[]
- Carlo Ancelotti: "On jest graczem światowej klasy, który nie wymaga wprowadzenia[140]".
- Mauro Camoranesi: "On jest wyjątkową osobą i naprawdę nikomu nie musi tego pokazywać. Jest również wspaniałym człowiekiem i piłkarzem[141]."
- Fabio Cannavaro: "Moim zdaniem jest najlepszym sportowcem z jakim się spotkałem[142]."
- Fabio Capello: "Wierzę w mistrzów i Alex jest mistrzem." "Del Piero jest graczem o bardzo wysokiej jakości i zasługuje na rekord." Z powodu wielu osób manifestujących brak Alexa w składzie: "Czasem czuję się zakłopotany, z powodu posadzenia go na ławce."[143]
- Frankie Dettori: "Del Piero jest prawdziwym geniuszem[144]."
- Angelo Di Livio: "Spotkałem Alexa w Primaverze. Był fenomenalny. Był tak dzielny, że zmusił trenera aby dał mu szansę zadebiutować w pierwszym zespole." "On ma takie możliwości jakie mają tylko wielkie gwiazdy."[145]
- Mark Hughes: "Chociaż Del Piero może być dobry do trzydziestki, pozostanie nadal wspaniałym piłkarzem[146]."
- Pepe Kamel: "Z właściwym sobie wdziękiem i charyzmą zdobył nas wszystkich, jego kreatywność i talent nie dały już nam nic więcej do żądania, a jego rzuty wolne, bez komentarza[147]
- Marcello Lippi: "Del Piero jest mistrzem, ma niezwykłe umiejętności techniczne i wspaniały charakter. Gdy jest na tapecie, nigdy nie zawodzi. Jest przykładem dla nas wszystkich." "Ma duże umiejętności i intuicję." "Jest kapitanem w prawdziwym tego słowa znaczeniu."[148][149]
- Diego Maradona: Mówiąc o 100 najlepszych piłkarzach świata powiedział: "Oto czym różni się do Zidane: Del Piero uwielbia grać, czuję to w jego duszy. U Francuza tego nie widzę[150].
- Adrian Mutu: "Alex jest przykładem dla nasz wszystkich. Ciężko pracuje na treningach i nie narzeka[151]."
- Ruben Olivera: "Del Piero jest moim idolem. Kiedy przybyłem do Juventusu i zostałem spotkałem się po raz pierwszy z Alexem, to było jak dotknięcie nieba palcem[152]."
- Fabrizio Ravanelli: "Del Piero jest w stanie robić rzeczy, które mogą wydawać się niezwykłe, ale on je robi jakby były proste[145]."
- Alessio Tacchinardi: "On (Del Piero) zawsze przychodzi na treningi z uśmiechem dla każdego i z pocieszającym słowem dla każdego. To jest wielkość: pokory... to złoty człowiek[145]."
- Giuseppe Taglialatela: Były bramkarz zespołu SSC Napoli powiedział kiedyś o golu Del Piero: "Powiedzmy, że zdobył bramkę w stylu a la Baggio albo a la Maradona. Dostał piłkę od pomocnika, obkiwał, 3-4 obrońców i strzelił bramkę. On jest dobry, co mogę powiedzieć?[145]."
- Gianluca Zambrotta: "Ciągle się dziwię, dlaczego Alessandro Del Piero nie zakończył kariery po niezdobyciu tego trofeum[153]" (Złota Piłka).
- Nicola Legrottaglie: "Dla nas to przykład. On jest wyjątkowy poza boiskiem, a w konsekwencji także na boisku. Zawsze udowodni to również w swojej duszy. Przybyłem tu pięć lat temu i widziałem go w inny sposób. Teraz widzę, że Del Piero jest godny podziwu również po tych pięciu latach."
Przypisy
- ↑ Profil na juventus.com
- ↑ Profil na juventus.com
- ↑ Football Italia’s going home. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ FindArticles.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Channel 4 - France Football's top earners in the world. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Hnduonnet.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ WorldCup265.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Calcio Italia 150 issue, Calcio Icons, Del Piero. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ PeopleDaily.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Futbol.org. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Del Piero è meglio 'e Maradona. Tuttosport.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ RaiSport.it. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Buzzle.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Kicker.de. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ ItBiografie.com. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ CorrieredellaSera.it: la Juve gioca a poker con la Reggiana. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ CorrieredellaSera.it: Del Piero, tre passi nel futuro Juve. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ Del Piero profile (en). [dostęp 2009-12-31].
- ↑ LaStampa.it: Via col gol Del Piero: è solo l' inizio. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ myjuve.it: Gol Segnati: Campionato - 1993/94. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ CorrieredellaSera.it: la Juventus stravince di misura. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ tuttosport.it: Del Piero: «Il gol del 3-2 con la Fioretina. Che delirio». [dostęp 2009-12-31].
- ↑ LaStampa.it: Le invenzioni di Del Piero incantano l'Olimpico. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ gazzetta.it: Juve attenta, torna Baggio. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero, fiore di maggio. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ unita.it: Alex la bandiera. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ Lo Sport. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ A Lippi è rimasto l'amaro. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ Del Piero in edizione straordinaria. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ gazzetta.it: Sulla Juve la tegola Del Piero. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero rinnova il passaporto. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ "Peccato, ma resta un anno eccezionale". [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Incredible Goal Alex Del Piero Borussia Dortmund vs Fc Juventus (3-1) 1997. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Del Piero, che sacrilegio ora puoi oscurare Platini. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ 38,0 38,1 gazetta.it: Del Piero re del tempio «Mi sono commosso». [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Real Madrid-Juventus 1-0. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ WebRAISportNews.it: Una Juve scarica non recupera il gol di Mijatovic. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ WebRAISportNews.it: La notte degli Oscar. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ CorrieredellaSera.it: Campionato gia' finito per Del Piero infortunato. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero a Vail, mercoledì l'intervento Il chirurgo. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero Juventus Stop alla trattativa. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Juventus-Del Piero questione di faccia. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero, un si' da 10 miliardi. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Del Piero emozioni d'oro. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Del Piero, il ritorno del folletto. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Riecco la Juve fantasia. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Se c'è aria di coppe Conte si scatena. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero conosce il turnover. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: Ancelotti fa scudo a Del Piero. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Quella di Del Piero esalta i bianconeri. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ LaStampa.it: Alex: ora lo so, siamo un gruppo vero. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Ludovica Rampoldi: Un gol alla Del Piero. W: sport.it [on-line]. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ Ludovica Rampoldi: Del Piero torna leader: "Resterò alla Juventus". W: repubblica.it [on-line]. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ gazzetta.it: «È mancato il colpo del k.o.». [dostęp 2010-01-01].
- ↑ ansa.it: Sampdoria-Juventus, curiosità in cifre. [dostęp 2010-01-01].
- ↑ 59,0 59,1 sport.it: 3-1 al Real, la Juve raggiunge il Milan. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: È la Juve il vero Dream Team. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Juventus-Real Madrid 3-1, le pagelle. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: Djurgarden-Juventus 1-4. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: La Juventus è implacabile, vittoria anche a Monaco. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ juworld.net: Profilo Felice Placido Borel II. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ juworld.net: Profilo Omar Sivori. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ tuttosport.com: Capello: "Scudetti tolti alla Juve? Sono vinti sul campo". [dostęp 2010-01-02].
- ↑ CorrieredellaSera.it: Capello prepara le valigie a Del Piero. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ CorrieredellaSera.it: "Capello? È il più bravo". "No, ha ragione Del Piero". [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: Capello scuote Del Piero "Se ha dei dubbi resti fuori". [dostęp 2010-01-02].
- ↑ LaStampa.it: Pinturicchio, affresco tricolore. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ CorrieredellaSera.it: La Juve passa a S.Siro e ipoteca lo scudetto. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Patrz: Afera Calciopoli.
- ↑ Premio San Siro Gentleman per la Stagione 2005. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Ale: "Dedicato ai miei cari". [dostęp 2010-01-02].
- ↑ CorrieredellaSera: La Juve prenota lo scudetto, Inter battuta 2-1. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Inter - Juventus 1-2. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Premio San Siro Gentleman per la Stagione 2006. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Totti, Del Piero, Cassano, Vieri scatta la corsa per i Mondiali. W: repubblica.it [on-line]. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ rainews24.it: Calciopoli, sentenza di appello. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero in gol dopo 10 secondi, poi c'è Buffon. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: La Juve esce ai rigori, festa Napoli. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Adesso Del Piero è mister 200. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ tuttoabruzzo.it: "Premio Prisco", Del Piero a Chieti per la consegna. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ CorrieredellaSera.it: Calcio, premio simpatia in memoria di Prisco. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: Del Piero, 500 presenze e festa. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ fiatpress.com: Alessandro Del Piero ritira la Fiat 500 n.10. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ ilsole24ore.com: Telegatti, Il trionfo di Fiorello. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ repubblica.it: Juve, l'incubo della B è finito. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Ale vince il Golden Foot 2007 Premiato dal principe Alberto. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Christian Seu: Del Piero rinnova fino al 2010. W: corrieredellosport.it [on-line]. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ gazzetta.it: Del Piero, 552 senza tempo. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Andrea Tabacco: Donadoni, Del Piero merita la Nazionale. W: eurosport.yahoo.com [on-line]. [dostęp 2010-01-02].
- ↑ Francesco Bramardo: Del Piero-Trezeguet: in coppia è bello. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Luca Curino: Samp-Juve show Super Del Piero è il re del gol. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Cristiano Sala: Del Piero show. W: corrieredellosport.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Riccardo Pratesi: Del Piero è infinito Lo Zenit si arrende. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Juventus - Zenit 1-0. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Riccardo Pratesi: Del Piero-Amauri in gol La Juve risorge, Real k.o.. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ ansa.it: DOPPIETTA BERNABEU, DEL PIERO STAGIONE DA RECORD. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Livia Taglioli: Ale incanta il Bernabeu La Juve è già qualificata. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Riccardo Pratesi: Super Juve sotto la neve. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Del Piero Affirms World Cup Dream; Declares Inter Are Beatable. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Riccardo Pratesi: Ancora Del Piero e Amauri La Juve piega l'Atalanta. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Luca Curino: Un fenomenALE 2008 Mai così tanti gol. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ gazzetta.it: Ibra re del calcio italiano. Lo segue a ruota Del Piero. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ gazzetta.it: Juve, cuore da Champions ma passa il Chelsea: 2-2. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Messi vuole lo scettro di Ronaldo. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Curino Luca: 600 volte Del Piero Mai nessuno come lui nella Juve. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ gasport: Ale-Juve fino al 2011. W: gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Curino Luca: Del Piero sta male Riecco Trezeguet. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Riccardo Pratesi: Non basta il solito Trezegol. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Giampiero Timossi: Ahi Del Piero!. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ Scudetti 2005 i 2006 zostały odebrane Juve w wyniku Afery Calciopoli
- ↑ Kom.it. [dostęp 2009-12-30].
- ↑ FindArticles.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ FIGC.it. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ FindArticles.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Youtube.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ SkySports. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Po dogrywce.
- ↑ 121,0 121,1 Del Piero, dribbling sull'altare. W: Gazzetta.it [on-line]. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Del Piero, giorni d'oro E' nato il figlio Tobias - Gazzetta dello Sport. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Del Piero annuncia: «Sarò di nuovo papà». [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Buffon-Seredova al bis In arrivo il secondogenito. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ "Premio Credere nella Ricerca". [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ FIFA World Cup @ Yahoo.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Juventus Football. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ InternetBookShop.it. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ NME.com. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Footy star sues Facebook over fake fascist profile. [dostęp 2010-01-03].
- ↑ Del Piero Confirmed as PES 2010 Italian Cover Star. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ File:PES 2010 UK Cover.jpg. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana Sig. Alessandro Del Piero. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ Ufficiale Ordine al Merito della Repubblica Italiana Sig. Alessandro Del Piero. [dostęp 2009-12-31].
- ↑ Tiscali.it. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ La sfida più difficile di Alex Del Piero. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Repubblica.it. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ FindArticles.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ 145,0 145,1 145,2 145,3 depositfiles.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ FindArticles. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ "El mañana", 15 lutego 2006"
- ↑ SoccerItalia.net. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ JuventusFootball. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ SukhumvitOnline.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Juventus.com. [dostęp 2010-01-09].
- ↑ Channel4.com. [dostęp 2010-01-09].
Linki zewnętrzne[]
- Oficjalna strona (it) (en)
- Profil na stronie FIFA
- Alessandro Del Piero na Goal.com
- Linia kariery, galeria zdjęć i szczegółowe statystyki na footballdatabase.com
1 Gianluigi Buffon • 2 Zdeněk Grygera • 4 Giorgio Chiellini • 7 Alessandro Del Piero • 16 Mauro German Camoranesi
1 Gianluigi Buffon • 4 Patrick Vieira • 4 Robert Kovač • 5 Emerson • 5 Fabio Cannavaro • 7 Alessandro Del Piero • 10 Zlatan Ibrahimović • 11 Pavel Nedvěd • 15 Lilian Thuram • 16 Mauro German Camoranesi • 19 Gianluca Zambrotta • 20 David Trézéguet
1 Gianluigi Buffon • 5 Igor Tudor • 7 Alessandro Del Piero • 11 Pavel Nedvěd • 15 Lilian Thuram • 16 Mauro German Camoranesi • 17 Marco Di Vaio • 19 Gianluca Zambrotta • 20 David Trézéguet
1 Fabián Héctor Carini • 1 Gianluigi Buffon • 4 Paolo Montero • 7 Alessandro Del Piero • 15 Lilian Thuram • 15 Mark Iuliano • 19 Gianluca Zambrotta • 20 David Trézéguet
1 Edwin van der Sar • 2 Ciro Ferrara • 8 Antonio Conte • 8 Edgar Davids • 9 Filippo Inzaghi • 10 Alessandro Del Piero • 10 Zinedine Zidane • 11 Gianluca Pessotto • 15 Mark Iuliano • 17 Gianluca Zambrotta • 18 Darko Kovačević
7 Didier Deschamps • 7 Gianluca Pessotto • 8 Moreno Torricelli • 10 Alessandro Del Piero • 10 Zinedine Zidane • 15 Angelo Di Livio • 16 Edgar Davids • 19 Filippo Inzaghi
1 Angelo Peruzzi • 7 Didier Deschamps • 9 Moreno Torricelli • 14 Alessandro Del Piero • 15 Angelo Di Livio • 19 Paulo Sousa • 20 Fabrizio Ravanelli