| Siarhiej Alejnikau | ||
| ||
| Imię i nazwisko | Siarhiej Jauhieniewicz Alejnikau | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1961 Mińsk, Białoruska FSRR | |
| Pozycja | obrońca, pomocnik | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1981-1989 1989-1990 1990-1992 1993-1995 1996 1997-1998 |
Dynamo Mińsk Juventus Turyn US Lecce Gamba Osaka IK Oddevold Corigliano |
220 (31) 30 (3) 59 (2) 83 (14) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1984-1991 1992 1992-1994 |
Rosja | 73 (6) 4 (0) 4 (0) |
Siarhiej Jauhieniewicz Alejnikau lub Siergiej Jewgieniewicz Alejnikow (biał. Сяргей Яўгеньевіч Алейнікаў, ros. Сергей Евгеньевич Алейников, ur. 7 listopada 1961 w Mińsku, Białoruska SRR), białoruski piłkarz, grający najczęściej w pomocy, reprezentant Związku Radzieckiego, srebrny medalista Euro 1988, trener piłkarski.
Kariera piłkarska[]
Jeden z najbardziej znanych zawodników radzieckich pochodzących z Białorusi. Największą sławę zdobył występując w drużynie Dynama Mińsk. Jako gracz tego klubu zdobył w 1982 Mistrzostwo Związku Radzieckiego. W 1989, po kilku sezonach udanych występów w klubie ze stolicy Białoruskiej SRR, przeniósł się do włoskiego Juventusu Turyn, gdzie już występował inny gracz Sbornej Aleksandr Zawarow. Żadnemu z nich nie udało się jednak zrobić kariery na Połwyspie Apenińskim, choć przyczynili się do zdobycia przez Juventus Pucharu Włoch oraz Pucharu UEFA w 1990. Później przeniósł się do US Lecce. Grał również w lidze japońskiej i szwedzkiej, by na zakończenie kariery powrócić do Włoch.
W latach 1984, 1986 i 1988 zwyciężał w plebiscytach na najlepszego piłkarza Białorusi, zaś w 2003 został wybrany Złotym Graczem Białorusi z okazji 50-lecia UEFA.
Reprezentacja[]
Jako zawodnik Dynama Mińsk trafił do pierwszej reprezentacji ZSRR. Zadebiutował w niej 28 marca 1984 towarzyskim meczem z RFN. Był jednym z kluczowych zawodników drużyny reprezentacyjnej prowadzonej w latach 1984-1986 przez Eduarda Małofiejewa, który wcześniej prowadził Alejnikowa jako trener mińskiego Dynama. Po dymisji Małofiejewa w 1986 równie dużym zaufaniem obdarzył Alejnikowa nowy selekcjoner [Walery Łobanowski. Alejnikow uczestniczył w Mistrzostwach Świata w 1986 w Meksyku oraz Mistrzostwach Europy w 1988 w Niemczech Zachodnich, na których gracze Sbornej sięgnęli po srebrny medal. Jako gracz Juventusu Alejnikow brał udział w rozgrywanym we Włoszech Mundialu 1990. W 1992 wystąpił na Mistrzostwach Europy w Szwecji w barwach reprezentacji Wspólnoty Niepodległych Państw. Tam też, rozegranym 18 czerwca meczem ze Szkocją zakończył występy w drużynie ZSRR i WNP. Ogółem rozegrał w niej 77 gier, strzelając 6 bramek. Zaliczył również 4 mecze w reprezentacji niepodległej Białorusi (1992-1994).
Kariera trenerska[]
Od czasu zakończenia kariery piłkarskiej pracuje jako trener. Szkolił włoskie drużyny z niższych lig, a następnie pracował z młodzieżą. W 2003 bez sukcesów prowadził drużynę Torpedo-Metałurg Moskwa. Od 2005 jest trenerem w piłkarskiej szkole Juventusu w Lecce.
Linki zewnętrzne[]
- Statystyki gracza w lidze radzieckiej (www.klisf.info/numeric)
- Sylwetka zawodnika na rusteam.permian.ru
- Profil na stronie National Football Teams
4 Luigi De Agostini • 7 Sergei Aleinikov • 9 Aleksandr Zavarov • 12 Stefano Tacconi • 14 Giancarlo Marocchi • 19 Salvatore Schillaci